Pieter Van der Aa
Fotograaf

Tijdens de tentoonstelling 'Mijn landschappen' in de Bogaard in Sint-Truiden zei collega Olaf Fieber hetvolgende over Pieter:

Beste kijker

Misschien moet ik eerst verraden vanwaar ik Pieter Van der Aa ken? Want Sint-Truiden, Pieters woonplaats en de porseleinstad Meißen in Duitsland, mijn thuisplek, liggen niet direct zo kort bij elkaar, dat men elkaar bij de bakker, in een vereniging of bij de opening van een tentoonstelling ontmoet, elkaar beter leert kennen, korter naar elkaar toegroeit, over kunst begint uit te wisselen en een gemeenschappelijk kunstproject realiseert…

Het was een mix van nieuwsgierigheid en een Europees Comeniusproject die Pieter en zijn vrouw op een mooie dag naar de wieg van Sachsen, naar Meißen bracht. Hier leerden we elkaar kennen en vandaag zijn we vrienden.

Zo volgde ik hoe hij doorheen de jaren zijn thema’s vond, zoals leven en dood, licht en schaduw, op en af. Hoe hij zijn omgeving, zijn landschap steeds analyseert, het observeert, met discipline, wel overwogen, met rust en zijn doel altijd in de zoeker van de camera en op het computerscherm. Ja, hij is een stille observator, een zoeker naar de kleine en grote verhalen.

Vandaag zijn het de verlittekende ‘landschappen’ die door de reconversie van de mijnbouw in Limburg ontstaan zijn. Door het sluiten van de mijnen, verbonden met talrijke ontslagen, door het stilleggen van de ontginningen, zijn deze littekens ontstaan – bij mens en natuur. Pieter Van der Aa maakt dit zichtbaar, creëert nieuwe landschappen en hij interpreteert. Deze mijnlandschappen worden zijn landschappen. Hij kan zeggen ‘mijn landschap’.

‘Mijn’ een woord met veel betekenissen. Toont het niet hoe de natuur tikt? Een kunstmatig gecreëerde aardoppervlakte wordt door de natuur heroverd. Natuur kan dus gewelddadig/geweldig zijn. Natuurlijk kunnen landschappen bontgekleurd zijn, dat zijn ze echter niet altijd, zoals de beelden van Pieter Van der Aa ons tonen. Overwegend zwart en donker zijn ze. Niet zonder reden, want donkere monochrome beelden vertellen langzamer. Stap voor stap vat het oog de finesse van wat belicht wordt. Kleuren zijn wonderbaarlijk, maar soms storen ze, wanneer het om vormen gaat, structuren en contrasten. Wanneer licht en schaduw in het middelpunt staan, geometrie met landschapsarchitectuur speelt, wanneer het om het schilderachtige in de foto gaat, dan is zijn uitdrukkingsmiddel, zijn zijn werktuigen de juiste keuze.

Volgens mij kunnen we door de gecreëerde landschapsbeelden van Pieter weer leren kijken. Nemen we het volgende beeld eens even... Excuseer me dat ik vaak het begrip ‘beeld’ gebruik. Ik heb er soms moeite mee om het woord foto te zeggen, omdat het nu eenmaal niet echt reine afbeeldingen zijn van wat men ziet, tenminste die indruk geven ze niet. Want de haptische werking alleen al door het gebruik van mat papier en de daaruit volgende werking van de kleurpigmenten, die aan houtskool herinneren, zorgen ervoor dat ik ze meer als beelden/schilderijen waarneem. Ook weet ik dat hij met minutieuze detailarbeid, soms dagen- tot maandenlang aan de computer zit en de gevoelens voor zijn landschappen, die hij ervaren heeft, in zijn beelden laat binnenvloeien. Zacht, behoedzaam en met ontzag.

Laat ons het beeld met de drie kleine naaldboompjes eens wat beter bekijken. Alleen al de opdeling van de vlakken. Grandioos. Horizontaal, verticaal – de opdelingsverhoudingen van hemel en landschap van struikje tot restoppervlakte werden door hem bewust gekozen en werden met zijn geschoolde oog opgevangen. Voor de waarnemer lijkt dit een toevalligheid – het lijkt alsof dit landschap er zomaar op gekomen is. Vanuit het standpunt van het landschap klopt dit, maar voor deze beelduitsnit klopt het met zekerheid niet. Hier komt het geschoolde en geoefende oog van de fotograaf in het spel, concentratie en passie. Zoiets verloopt niet in het voorbijgaan. Hier moet men zich met het landschap verbinden, erin meegaan tot het zijn ‘mijn landschap’ is.

Voor mij is dit beeld helder gestructureerd en in scène gezet. Zou men het principe van ‘gulden snede’ nog niet erkend hebben, dan zou men er hier en nu over struikelen.

Aanschouwen we nu kort samen de inhoud van het beeld vooraleer u dit zelf mag doen. Niet de grassen, de stengels, de twijgen en de bomen alleen – nee kijkt u preciezer – de dauwdruppels, de reflecties. Kijkt u naar de verhalen die ze vertellen. Rechtstaand, neergedrukt door de wind, door dier of mens in ‘dwanghouding’ gebracht. Observeer de heldere en donkere gebieden. Aanschouw dit en alle andere beelden vierkante centimeter per vierkante centimeter. Beleef zijn landschappen, uw landschappen, mijn landschappen.

Laten we nu samen deze tentoonstelling openen. Ik nodig u uit om contact te leggen met de landschappen van de fotograaf Pieter Van der Aa en natuurlijk ook met de kunstenaar zelf. Treed binnen in zijn wereld en ontdek de kleine dingen van het leven nieuw en als het goed loopt… kan u binnenkort tegen het ene of andere landschap zeggen: ‘Dat is mijn landschap!’

Veel plezier!

Olaf Fieber
Kunstenaar

Leven en dood, licht en schaduw, op en af. Dat zijn de thema’s die Pieter Van der Aa doorheen de jaren zijn blijven fascineren. Hij is een stille observator, een zoeker naar de kleine en grote verhalen. Hij analyseert het landschap en observeert het met discipline, wel overwogen, met rust en zijn doel altijd in de zoeker van de camera en op het computerscherm.

In zijn reeks ‘Mijn landschappen’ zien we de verlittekende ‘landschappen’ die door de reconversie van de mijnbouw in Limburg ontstaan zijn. Door het sluiten van de mijnen, verbonden met talrijke ontslagen, door het stilleggen van de ontginningen, zijn deze littekens ontstaan – bij mens en natuur. Pieter Van der Aa maakt dit zichtbaar, creëert nieuwe landschappen en hij interpreteert. Deze mijnlandschappen worden zijn landschappen. Hij kan zeggen ‘mijn landschap’.

‘Mijn’ een woord met veel betekenissen. Toont het niet hoe de natuur tikt? Een kunstmatig gecreëerde aardoppervlakte wordt door de natuur heroverd. Natuur kan dus gewelddadig/geweldig zijn. Natuurlijk kunnen landschappen bontgekleurd zijn, dat zijn ze echter niet altijd, zoals de beelden van Pieter Van der Aa ons tonen. Overwegend zwart en donker zijn ze. Niet zonder reden, want donkere monochrome beelden vertellen langzamer. Stap voor stap vat het oog de finesse van wat belicht wordt. Kleuren zijn wonderbaarlijk, maar soms storen ze, wanneer het om vormen gaat, structuren en contrasten. Wanneer licht en schaduw in het middelpunt staan, geometrie met landschapsarchitectuur speelt, wanneer het om het schilderachtige in de foto gaat, dan is zijn uitdrukkingsmiddel, zijn zijn werktuigen de juiste keuze.

De gecreëerde landschapsbeelden van Pieter leren ons weer ‘kijken’. Het zijn namelijk niet echt reine afbeeldingen van wat men ziet, tenminste die indruk geven ze niet. Want de haptische werking alleen al door het gebruik van mat papier en de daaruit volgende werking van de kleurpigmenten, die aan houtskool herinneren, zorgen ervoor dat de kijker ze meer als beelden/schilderijen waarneemt.

Met minutieuze detailarbeid, laat hij de gevoelens, die hij voor zijn landschappen ervaren heeft, in zijn beelden binnenvloeien. Zacht, behoedzaam en met ontzag. In veel beelden valt de opdeling van de vlakken op. De horizontale en verticale opdelingsverhoudingen van hemel en landschap, van struikje tot restoppervlakte werden door hem bewust gekozen. Voor de waarnemer lijkt dit een toevalligheid – het lijkt alsof dit landschap er zomaar op gekomen is. Vanuit het standpunt van het landschap klopt dit, maar voor deze beelduitsnit klopt het met zekerheid niet. Hier komt het geschoolde en geoefende oog van de fotograaf in het spel, concentratie en passie. Zoiets verloopt niet in het voorbijgaan. Hier moet men zich met het landschap verbinden, erin meegaan tot het zijn ‘mijn landschap’ is.

De beelden nodigen uit om de grassen, de stengels, de twijgen en de bomen te aanschouwen. Maar, kijk preciezer. Ontdek de dauwdruppels, de reflecties, de verhalen die ze vertellen. Rechtstaand, neergedrukt door de wind, door dier of mens in ‘dwanghouding’ gebracht. Observeer de heldere en donkere gebieden. Aanschouw dit en alle andere beelden vierkante centimeter per vierkante centimeter. Beleef zijn landschappen, uw landschappen, mijn landschappen.

Treed binnen in zijn wereld en ontdek de kleine dingen van het leven nieuw en als het goed loopt… kan u binnenkort tegen het ene of andere landschap zeggen: ‘Dat is mijn landschap!’

Olaf Fieber
Kunstenaar

Pieter

Over de Fotograaf

Pieter Van der Aa

Pieter Van der Aa (°1979) studeerde in 2002 af als Meester in de Beeldende Kunst optie fotografie aan de Hogeschool Sint-Lukas te Brussel. Tijdens zijn opleiding spitste hij zich toe op de kunstfotografie meer bepaald landschaps- en portretfotografie. Dit bleef zijn passie en mondde uit in meerdere tentoonstellingen zoals bijvoorbeeld ‘Stories’ (2006 - Meißen in Duitsland), ‘Aus-Sicht’ (2007 - Kürten in Duitsland) en ‘Mijn landschappen’ (2019 - Cc de Bogaard in Sint-Truiden en 2020 - Cc De Borre in Bierbeek). Deze passie geeft hij graag door als leraar digitale fotografie aan het CVO VOLT.

Pieter Van der Aa probeert met zijn fotografie de verhalen achter de dingen weer te geven. Hij gaat op zoek naar de essentie van de essentie. Zijn kunstfoto's zijn, zoals de kunstenaar Olaf Fieber schreef, stuk voor stuk ‘stories’. Verhalen die tevoorschijn komen als je de foto rustig in je opneemt en op zoek gaat naar de details.

In een spel van licht en donker probeert Pieter Van der Aa meer dan de vluchtige werkelijkheid weer te geven. Hij slaagt erin fragmenten van de wereld rondom ons op zo'n manier te vangen dat we gedwongen worden te kijken. Duik in de beeldenwereld van Pieter Van der Aa en geniet van de fotografie, stel je open voor de verhalen achter de beelden en ontdek...

Prints bestellen

Alle artistieke werken door Pieter Van der Aa zijn op aanvraag te verkrijgen als print.

Prijzen zijn te verkrijgen op aanvraag. Interesse? Neem gerust contact op.

Contact